زندگی همان اکنون های به هم پیوسته است.
کسانی که همیشه به آینده چشم دوخته اند، دائما در ناراحتی و اضطراب و التهاب به سر می برند. با سیر در گذشته و آینده، ناخودآگاه تضادی درونی بین اکنون و گذشته و آینده ایجاد می کنید.
این تضاد موجب می گردد حال حاضر را از دست داده و کیفیت زندگی خود را در پایین ترین حد قرار دهید. حال تنها نقطه ای است که می تواند شما را به ورای محدودیت های ذهنی ببرد. وقتی که توجه تان را کاملا به حال معطوف می کنید، هشیاری پدید می آورید. درست مثل آن است که از یک رویای سنگین بیدار می شوید. اگر لحظه اکنون را محترم بشمارید، تمامی ناراحتی ها و رنجش ها محو می شود و زندگی با نشاط و با طراوت جریان پیدا می کند.
به قول سعدی شیرین سخن:
خداوندان کام و نیکبختی چرا سختی خورند از بیم سختی
برو شادی کن ای یار دل افروز غم فردا نشاید خورد امروز
اگر تصور کنید تمام آنچه که دارید زمان حال است و با تمام وجود و تمام حواس آن را تجربه کنید و در آن غوطه ور شوید، آن موقع به احساس زیبایی دست پیدا می کنید که از دل این احساس خوب، هوشمندی، نبوغ و خلاقیت به شما ارزانی خواهد داشت.
مکاشفه هایی برای شما پدیدار می شوند که منحصر به خودتان هستند و هیچ کس در داشتن این آکاهی معنوی و این مکاشفه الهی، شریک شما نخواهد بود. پس از دریافت این مکاشفات اهمیت درک زمان حال برایتان صد چندان می شود. اگر ارزش اکنون را دریابید همه عمرتان ارزشمند خواهد شد، چرا که "زندگی همان اکنون های به هم پیوسته است."
نظرات شما عزیزان:
